نام دامنه، بدون شک، یکی از مهمترین عناصر هر وبسایت است. در واقع، این بخش کوچکی از جهان وب است که به شما امکان می‌دهد به فروشگاه‌ها و وبلاگ‌های آنلاین مورد علاقه خود دسترسی پیدا کنید. بدون نام دامنه، تجربه مرور در اینترنت بسیار محدودتر خواهد بود و ساختن یک حضور آنلاین تقریبا غیرممکن خواهد بود.

اگر در حال برنامه‌ریزی برای ایجاد یا اخت یک وبسایت هستید، مانند افتتاح فروشگاه آنلاین ، معرفی خدمات خود یا نمایش نمونه کارها آنلاین برای کارفرما که شما را استخدام کنند، باید با جزئیات و نکات مربوط به نام دامنه آشنا شوید.

نام دامنه شما نه تنها بر روی قابلیت یافتن وبسایت شما توسط افراد تأثیر می‌گذارد، بلکه بر روی درک آنها از شما نیز تأثیر می‌گذارد. این امر در واقع می‌تواند تأثیر قابل توجهی در اولین ارتباط شما با مخاطبان و بازدیدکنندگان داشته باشد. به قول معروف، شما فقط یک بار فرصت دارید تا اولین تأثیر را بر روی آنها بگذارید.

در این راهنمای جامع، شما با مفهوم نام دامنه و نحوه عملکرد آن آشنا خواهید شد. ما اصول اولیه دامنه‌ها و نقش آنها را بررسی خواهیم کرد، همچنین بهترین روش‌ها برای یافتن و ثبت نام دامنه‌های برتر را به شما آموزش خواهیم داد.

نام دامنه چیست ؟

نام دامنه، آدرسی است که افراد برای دسترسی به یک وبسایت در مرورگر تایپ می‌کنند. هر نام دامنه برای یک وبسایت خاص منحصر به فرد است، مثل اثر انگشت انسان. دامنه‌ها به عنوان یک روش انسان‌پسند برای دسترسی به پروتکل اینترنت (IP) ایجاد شده‌اند که نشان دهنده آدرس یک وبسایت است.

آدرس IP یک رشته از اعداد است که به هر رایانه اختصاص داده می‌شود و شامل چهار عدد اعشاری از 0 تا 255 است که با نقطه از هم جدا می‌شوند. اما برای انسان‌ها استفاده از این سری‌های عددی به عنوان آدرس وبسایت‌ها یا سرویس‌های آنلاین بسیار مشکل است. بنابراین، برای راحتی ما انسان‌ها، از نام دامنه استفاده می‌کنیم که کلماتی هستند که می‌توانیم به راحتی به خاطر بسپاریم.

مانند google.com ، به جای استفاده از آدرس IP 172.217.3.196، می‌توانیم از نام دامنه google.com برای دسترسی به سرویس‌ها و وبسایت‌های گوگل استفاده کنیم. این نام دامنه به عنوان یک شناسه منحصر به فرد برای وبسایت گوگل عمل می‌کند و به ما امکان می‌دهد به راحتی به آن دسترسی پیدا کنیم، بدون نیاز به حفظ آدرس IP پیچیده.

ICANN (کنفرانس بین المللی نام ها و شماره های اختصاص یافته به اینترنت) سازمانی است که مسئولیت نظارت بر ثبت دامنه های اینترنتی را بر عهده دارد. ICANN مسئول تخصیص و مدیریت آدرس های IP است و پایگاه داده متمرکزی را برای ثبت نام دامنه ها و آدرس های IP آنها نگهداری می کند.

ICANN همچنین سیستم های اعتباربخشی را برای ثبت کنندگان دامنه ها اجرا می کند و قوانین و مقررات مربوط به ثبت دامنه را تعیین می کند. آنها مسئولیت تأیید و مدیریت پسوندهای دامنه جدید (یا همان TLD ها) را نیز دارند. در صورت عدم رعایت قوانین و مقررات، ICANN اختیار دارد پسوندها را تعطیل کند یا مجازات های دیگری را اعمال کند.

به این ترتیب، ICANN نقش مهمی در نظارت بر ساماندهی و مدیریت دامنه های اینترنتی و آدرس های IP دارد و تلاش می کند تا اطمینان حاصل کند که فرآیند ثبت دامنه و مدیریت آن به صورت منظم و قانونی انجام شود.

تفاوت بین نام دامنه و URL

نام دامنه تنها یک بخش از URL است و URL به طور کلی شامل بخش‌های مختلفی است که با هم ترکیب می‌شوند تا آدرس وب را تشکیل دهند. در تصویری که ارائه کرده‌اید به این موضوع اشاره شده است.

بخش‌های مختلف URL شامل موارد زیر هستند:

1. پروتکل: این بخش نشان می‌دهد که از کدام پروتکل برای ارتباط با وبسایت استفاده می‌شود. به عنوان مثال، “http://” یا “https://” برای ارتباط از طریق پروتکل HTTP یا HTTPS استفاده می‌شود.
2. زیردامنه: این بخش ممکن است در صورت وجود، نام زیردامنه را نشان دهد. به عنوان مثال، در URL “www.farazmarketing.ir“، “www زیردامنه است.
3. نام دامنه: این بخش نام دامنه را نشان می‌دهد. به عنوان مثال، در URL “www.farazmarketing.ir“، farazmarketing نام دامنه است.
4. .ir پسوند: این بخش پسوند دامنه را نشان می‌دهد. معمولاً این پسوند، نشان دهنده نوع سازمانی یا محتوای وبسایت است. به عنوان مثال، در URL “www.google.com”، “.com” پسوند است.
5. مسیر: این بخش مسیر کامل به منبع مورد نظر در وبسایت را نشان می‌دهد. به طور کلی، این بخش برای مشخص کردن محل فایل یا صفحه مورد نظر در وبسایت استفاده می‌شود. برای مثال http://farazmarketing.ir/blog/ ، blog مسیر صفحه وبلاگ سایت فراز مارکتینگ رو نشون میده .

با هم ترکیب شدن این بخش‌ها، URL کامل را شکل می‌دهند و به ما اجازه می‌دهند به طور دقیق به منبع مورد نظر در وبسایت دسترسی پیدا کنیم.

دامنه ها چگونه کار می کنند ؟

اینترنت یک شبکه عظیم جهانی از کامپیوترها و دستگاه‌ها است که از طریق زیرساخت فیزیکی مانند کابل‌های زیردریایی، اتصالات بی‌سیم و دیگر فناوری‌ها به یکدیگر متصل شده‌اند.

هر دستگاه در اینترنت دارای یک آدرس IP (آدرس پروتکل اینترنت) است. آدرس IP یک شناسه منحصر به فرد است که به هر دستگاه در شبکه اختصاص داده می‌شود. این آدرس به دستگاه‌ها امکان می‌دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و اطلاعات را در شبکه ارسال و دریافت کنند. آدرس IP معمولاً به صورت یک سری اعداد نمایش داده می‌شود، مانند 123.456.789.10 (نمونه‌ای از یک آدرس IP واقعی نیست).

با استفاده از این آدرس IP، دستگاه‌ها می‌توانند به عنوان سرویس‌دهنده‌ها (مانند سرورها) یا مشتریان (مانند دستگاه‌های شخصی) در شبکه عمل کنند. آنها می‌توانند درخواست‌های وب را ارسال کرده و اطلاعات مورد نیاز خود را از سرورها دریافت کنند، برای مثال، صفحات وب را در مرورگر نمایش دهند، پست الکترونیکی را ارسال کنند، فایل‌ها را دانلود کنند و غیره.

بنابراین، آدرس IP اجازه می‌دهد تا دستگاه‌ها در شبکه ارتباط برقرار کنند، داده‌ها را ارسال و دریافت کنند و به صورت گسترده از خدمات وب استفاده کنند.

سیستم نام دامنه (DNS) نقش مهمی در ترجمه نام های دامنه به آدرس‌های IP دارد. DNS یک سرویس متمرکز است که نام های دامنه را به آدرس‌های IP متناظر ترجمه می‌کند. به این ترتیب، کاربران می‌توانند با استفاده از نام های دامنه آدرس مورد نظر خود را در وبسایت‌ها تعیین کنند بدون اینکه نیازی به مشخص کردن آدرس IP دقیق داشته باشند.

وقتی که شما یک نام دامنه را در مرورگر وارد می‌کنید، مرورگر ابتدا به سرویس DNS محلی خود متصل می‌شود و درخواست ترجمه آن نام دامنه را ارسال می‌کند. سرویس DNS محلی سپس به صورت سلسله مراتبی با سرویس‌های DNS دیگر ارتباط برقرار می‌کند تا آدرس IP متناظر با نام دامنه را بیابد. این فرآیند به عنوان رزولوشن DNS شناخته می‌شود.

بعد از دریافت آدرس IP متناظر، سرویس DNS این آدرس را به مرورگر برمی‌گرداند. سپس مرورگر از طریق اتصال به آدرس IP، ارتباط با سرور مربوطه برقرار می‌کند و صفحه وب مورد نظر را دریافت می‌کند.

استفاده از سیستم نام دامنه (DNS) به کاربران امکان می‌دهد تا با استفاده از نام های دامنه قابل خواندن و آسان، به آدرس های IP پشت سکوهای وبسایت ها دسترسی پیدا کنند. بدون استفاده از سیستم نام دامنه، کاربران باید آدرس IP دقیق را به صورت دستی وارد کنند که ممکن است خطاهای اشتباه و کار رو برای کاربران سخت کنند .

هنگامی که یک نام دامنه را در مرورگر وب وارد می کنید، یک درخواست به سرورهای DNS ارسال می شود. سرورهای DNS سرورهای متصل به آن نام دامنه خاص را جستجو کرده و درخواست شما را به آنها ارسال می کنند. این به اصطلاح “سرورهای نام” توسط ارائه دهنده میزبانی وب مدیریت می شوند. پس از یافتن IP مربوطه، درخواست را به وب سروری که فایل های وب سایت خاص را ذخیره می کند ارسال می کنند. وب سرور از IP استفاده می کند تا تمام فایل های مرتبط با آن را پیدا کند و همه داده ها را به مرورگر ارسال کند. همه این مراحل در کمتر از 3 ثانیه انجام می شود. یک DNS یا وب سرور ممکن است به عنوان سرور دامنه نیز نامیده شود.

چرا باید برای دامنه ها هات بگیرم

تفاوت دامنه و هاست

صحبت شما درباره نحوه همبستگی دامنه و میزبانی وب صحیح است. در فرآیند ایجاد یک وب سایت، دامنه و میزبانی وب دو عنصر مجزا و اساسی هستند. به طور خلاصه، دامنه آدرس وب سایت شما است و میزبانی وب فضایی است که برای ذخیره و نمایش فایل‌ها و اطلاعات وب سایت شما استفاده می‌شود.

دامنه به شما اجازه می‌دهد تا وب سایت خود را با یک نام منحصر به فرد و شناخته شده در دسترس عموم قرار دهید. به عنوان مثال، “example.com” یک دامنه است. شما می‌توانید دامنه خود را از شرکت‌های ثبت دامنه خریداری کنید و آن را به نشانی IP سرور میزبانی خود متصل کنید.

میزبانی وب فضایی است که برای ذخیره فایل‌ها، پایگاه‌های داده، تنظیمات و دیگر اجزای وب سایت شما استفاده می‌شود. شرکت‌های میزبانی وب این فضا را برای شما فراهم می‌کنند و سرویس‌هایی مانند ذخیره سازی، پهنای باند، ایمیل و امنیت را ارائه می‌دهند. با تنظیم دامنه خود بر روی سرور میزبانی، می‌توانید وب سایت خود را در دسترس عموم قرار دهید.

بنابراین، برای ایجاد یک وب سایت، شما نیاز به خرید دامنه و انتخاب یک شرکت میزبانی وب دارید. پس از آن، می‌توانید فایل‌ها، صفحات و منابع خود را بر روی میزبانی وب آپلود کنید و دامنه خود را به سرور میزبانی متصل کنید تا وب سایت شما قابل دسترسی باشد.

ساده ترین راه برای درک اینکه میزبانی وب چیست و چه تفاوتی با نام دامنه دارد این است که وب سایت خود را به عنوان یک مجتمع آپارتمانی تصور کنید که در آن هر واحد صفحه متفاوتی از سایت شماهستند . برای اینکه این ساختمان وجود داشته باشد، شما نیاز به یک قطعه زمین دارید تا ساختمان را رو اون زمین بنا کنید . در اینترنت، زمینی که وب سایت خود را روی آن می سازید به عنوان میزبانی وب (هاست) شناخته می شود. تمام فایل ها و داده هایی که سایت شما را تشکیل می دهند در سرورهای وب ذخیره می شوند که آنها را برای افرادی که از سایت شما بازدید می کنند ارسال می کنند.

اما برای اینکه مردم بتوانند سایت شما رو پیدا کنند به آدرس دقیق سایت شما نیاز دارند که از نظر فنی آدرس سایت شما همون IP سایت شما هست. و خب مثل یک مختصات جغرافیای هست . اما قبل تر گفتیم که نام دامنه های همین امر بوجود اومدند که کار شما رو ساده تر کنند و نام دامنه سایت شما همون آدرس شما هستند .

انواع مختلف دامنه

DNS از یک سلسله مراتب درخت معکوس برای مدیریت سیستم پایگاه داده توزیع شده خود استفاده می کند. در این ساختار، یک نقطه به عنوان دامنه ریشه عمل می کند و در بالای چارچوب قرار می گیرد. در زیر نقطه، فضای نام دامنه بسته به موقعیت آنها در مرجع از دامنه ریشه به سطوح مختلف تقسیم می شود.

این منجر به انواع مختلفی از دامنه ها می شود که همگی اهداف متفاوتی را دنبال می کنند:

• دامنه های سطح بالا (TLD)
• دامنه های سطح دوم (SLD)

دامنه های سطح بالا (TLD)

دامنه سطح بالا که معمولاً به عنوان TLD یا پسوند دامنه شناخته می شود، سمت راست ترین بخش نام دامنه است که بعد از آخرین نقطه قرار دارد. این برای تشخیص برخی از ویژگی های یک آدرس وب سایت، مانند مکان و هدف، عمل می کند. در آگوست 2022، 1487 TLD برای ثبت در دسترس بود که اکثر آنها در دهه گذشته اضافه شدند. بیایید به محبوب ترین دسته بندی ها نگاهی بیندازیم:

دامنه‌های سطح بالای عمومی (gTLD): دامنه‌های سطح بالای عمومی که معمولاً به عنوان gTLD شناخته می‌شوند، از سه یا چند کاراکتر ساخته شده‌اند و برای ثبت توسط هر کسی باز است. gTLD ها اکثریت قریب به اتفاق گزینه های پسوند دامنه را تشکیل می دهند، با بیش از هزار مورد در سال های اخیر از طریق برنامه gTLDs جدید ICANN اضافه شده است. گزینه های موجود از .org، .com و .net سنتی گرفته تا گزینه های جدیدتر مانند

دامنه های سطح دوم (SLD)

دامنه سطح دوم (SLD) بخشی از نام دامنه است که قبل از دامنه سطح بالا قرار می گیرد. SLD ها معمولاً رشته حروفی هستند که برای نشان دادن نام تجاری و وب سایت خود استفاده می کنید.

در برخی موارد، SLD ها ممکن است بخشی از پسوند دامنه در نظر گرفته شوند، زیرا رجیستری ها از آنها برای نشان دادن استفاده خاصی از TLD استفاده می کنند. این امر به ویژه در سایت هایی که از ccTLD استفاده می کنند رایج است، زیرا دامنه های سطح دوم برای سیگنال دادن به نوع سایت در یک منطقه استفاده می شوند. بسته به رجیستری های دامنه، این SLD ها ممکن است با gTLD مطابقت داشته باشند یا از تغییرات یا انطباق اندکی از آنها استفاده کنند. برای مثال، وب‌سایت‌های تجاری در اسپانیا ممکن است با پسوند دامنه .com.es ثبت شوند، در حالی که در بریتانیا به‌عنوان .co.uk ظاهر می‌شوند. به همین ترتیب، در همین کشورها موسسات دانشگاهی ممکن است به ترتیب تحت .edu.es و .ac.uk ثبت شوند.